توضیحات
پرسشنامه خودپنداره دانش آموزان
قسمتی از پرسشنامه خودپنداره دانش آموزان – فضلی:
پرسشنامه خودپنداره دانش آموزان دارای ۲۸ سوال بوده که توسط فضلی در سال ۱۳۷۳ طراحی و تنظیم شده است و هدف از این پرسشنامه سنجش میزان خودپنداره دانش آموزان بوده و بر اساس طیف لیکرت ( از به هیچ وجه درست نیست تا کاملا درست است ) نمره گذاری شده است.
در ضمن این پرسشنامه به صورت کامل دارای تعاریف + سوالات تخصصی + شیوه نمره گذاری + تفسیر و تحلیل + روایی و پایایی + منابع می باشد.
قسمتی از سوالات:
۱ من میتوانم کارها را به خوبی اغلب مردم انجام دهم.
۲ فکر میکنم به اندازه بیشتر همکلاسانم در دروس پیشرفت میکنم.
۳ فکر میکنم در کارهایم به اندازه دیگران موفق خواهم شد.
۴ از شرکت در جمع کناره گیری میکنم.
۵ دانش آموز باهوشی هستم.
۶ خود را واقعاً قبول دارم.
۷ فکر میکنم ظاهر زیبایی دارم.
۸ به اندازه دیگران شجاعت وجرأت انجام بعضی از کارها را ندارم.
۹ آدم تنبلی هستم.
۱۰ من از داشتن بعضی از صفات شخصیتیام به خود میبالم.
۲۵ از شخصیت خودم آن طوری که هستم راضی ام.
۲۶ احساس میکنم که در بیشتر کارها، بیش از دیگران شکست میخورم.
۲۷ با دیگران به راحتی ارتباط برقرار میکنم.
۲۸ دوستانم مرا به عنوان شخص شایسته ای قبول دارند.
پرسشنامه خودپنداره دانش آموزان – فضلی
برای دانلود پرسشنامه خودپنداره دانش آموزان با بهترین کیفیت از گزینه خرید و دانلود فوری اقدام نمایید لینک دانلود پرسشنامه خودپنداره دانش آموزان بلافاصله بعد از پرداخت در اختیار شما قرار داده می شود.
________________________________
مفهوم خودپنداره:
خودپنداره Self-Concept برآورد کلي فرد از شخصيت خوداست اين برآورد معمولاً ناشي از ارزيابيهاي ذهني ويژگيهاي رفتاري خود است. در نتيجه خودپنداره ممکن است مثبت يا منفي باشد.
خودپنداره مجموعهاي از عقايد، باورها و بازخوردهاي فرد درباره خودش است که بيشتر مبناي توصيفي دارد، تا قضاوت. خودپنداره را ميتوان مجموعهاي از افکار و عواطفي دانست، که سبب آگاهي فرد از موجوديت خود ميشود.
خودپنداره ترکيبي از تمامي افکار و احساس تصويري است که شخص نسبت به خود دارد. خودپنداره هر کس از همان ابتداي تولد، به ويژه از زماني که توانسته با ديگران ارتباط برقرار کند، شروع به شکلگيري ميکند.
يعني بر اثر تعامل و ارتباط برقرار کردن با پدر و مادر، خواهر و برادر، بستگان و اقوام، دوستان، همکلاسيها، معلم و غيره شناخت او از خود بيشتر ميشود و به تدريج شناسايي مجموعه ويژگيهاي او کامل ميشود.
امروزه بيشتر دانشمندان و روانشناسان معتقدند که خودپنداره تعيين کننده رفتار فرد است. چنانچه فرد با موقعيت و محرکي روبرو شود که با رفتار و ارزشهاي او مغاير باشد، از خود مقاومت شديدي نشان ميدهد، ولي اگر با رفتار و ارزشهاي او سازگار و موافق باشد، آنها را ميپذيرد.
خودپنداره و پيشرفت تحصيلي:
در فرايند ياددهي- يادگيري، نگرش مثبت افراد نسبت به قابليتها و تواناييهاي خود ميتواند نقش بسيار مهمي در کيفيت و فعاليتهاي آموزشي آنها داشته باشد.
اغلب دانشآموزاني که پيشرفت مطلوبي ندارند و پيوسته دچار افت تحصيلي ميشوند، درباره استعدادهاي تحصيلي و تواناييهاي يادگيري خود، تصوير ذهني منفي و محدودکنندهاي دارند، که بر اثر تعميم بخشيدن به تجربيات قبلي و نحوه تربيت و آموزش در مراحل مختلف زندگي و در طي دوران تحصيل بوجود ميآيند.
به اعتقاد پژوهشگران، اين نظريه که استعداد وتوانايي فرد، به عنوان مهمترين عامل موفقيت در يادگيري و پيشرفت تحصيلي او ميباشد، مورد سؤال و ترديد است.
زيرا روانشناسان با توجه به تحقيقات زيادي که در موضوع تصور از خود و موفقيت تحصيلي انجام دادهاند، به اين نتيجه رسيدهاند که نگرش و تصور دانشآموز نسبت به خودش، دامنه و ميزان موفقيت او را در مدرسه و تحصيل آشکار ميسازد.
بنابراين اگر کسي در مدرسه موفق ميشود، اين وضعيت موجب تقويت خودپنداره مثبت در او ميگردد. به گونهاي مشابه، خودپنداره مثبت نيز دستيابي به انتظارات مثبت درباره چگونگي حصول موفقيت فردرا تسهيل ميکند.
براساس پژوهشهاي ديدگاه انسانگرايانه، خودپنداره مثبت و پيشرفت تحصيلي به هم مربوط هستند.
به عبارت ديگر خودپنداره جزء جدايي ناپذير از جريان يادگيري و رشد دانشآموزان است. از اين رو انسانگرايان تلاش ميکنند که فضايي بر کلاس درس و برنامههاي درسي حاکم سازند که تسهيل کننده دستيابي به خودپنداره مثبت باشد.
تحقيقات نشان ميدهد که به استثناي خانواده، مدرسه و معلمان احتمالاً بيشترين تأثير در نحوه نگرش دانشآموز به خويشتن را دارند.
در این پژوهش رابطه خود پنداره و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان متوسطه بررسی شده است. بعضی افراد از اعتماد به نفس لازم برخوردارند و به توانایی های خود ایمان دارند و نسبتا به پیشرفت های مناسبی نیز می رسند و بالعکس افرادی که نسبت به خود و تواناییهای خود نگرش منفی دارند ویا خود کم بین هستند در امور خود جدیت لازم را ندارند.
هدف های این تحقیق حول محور تاثیر خود پنداره افراد در پیشرفت تحصیلی آنها و نیز ارائه راه حلهایی به مدارس و دیگر نهادهای مربوطه جهت تقویت خود پنداری مثبت کودکان و نوجوانان است.
روش این پژوهش, توصیفی است که از میان جامعه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه ناحیه یک یزد با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای تعداد ۱۵۷ نفر دانش آموز انتخاب شدند و از پرسشنامه خود پنداره راجرز برای اندازه گیری میزان خود پنداره واز معدل سال قبل به عنوان متغیر میزان پیشرفت تحصیلی استفاده شد.
پس از جمع آوری اطلاعات آزمون های همبستگی پیرسون -تحلیل واریانس و آزمون Tتک نمونه ای محاسبه و تجزیه تحلیل بعمل آمد.یافته ها: هرچه پیشرفت تحصیلی بیشتر شود میزان خود پنداره دانش آموز نیز بیشتر می شود. بین خودپنداره دانش آموزان دبیرستانی و هنرستانی تفاوت معناداری مشاهده نمی شود.
سن دانش آموزان و همچنین تحصیلات مادران و پدران نیز رابطه ای با خود پنداره فرزندان آنها ندارد.با توجه به نتایج بدست آمده بین پیشرفت تحصیلی دانش آموزان و میزان خودپنداره آنان رابطه معنادار وجود دارد و در مجموع می توان گفت خودپنداره دانش آموزان دختر مقطع متوسطه ناحیه یک یزد ضعیف است.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.